chelsea market vs..

bu sayede tekrar yolumun düşmeyeceği chelsea taraflarını görmüş ve bir turistin gezi listesinde genelde bulunmayan bir yerden başlamış oldum böylece geziye...


sol üstteki fotoğraf chelsea'de bir binadan..
alttakiler de chelsea market'ten görüntüler. içinde kitapçılar, sepetçiler, şarküteri, sanat galerileri, ikinci elciler, pastaneler vs.. barındıran eğlenceli bir yer burası. ama bence bir new york ziyaretinde hele de istanbul'dan gelen biri için ilk durak olmamalı. önce biraz gökdelenlerle, kalabalıklarla, ışıltılarla karşılaşıp sonra chelsea markette dinlenmek, yeni şeyler keşfetmek burayı daha ilginç kılabilir.  detaylı bilgi için:  http://en.wikipedia.org/wiki/Chelsea_Market

bu arada gezerken telefonumun da benim de şarjım azalıyordu, bir şeyler yerken telefonumu şarj etmem gerekiyordu, bu iki hafta boyunca en büyük derdim (tek derdim bu olsun hep) telefonumun şarjını düşünmek oldu. ben de çok tatlı, ilgili garsonları olan ronnybrook milk bar'a girdim. niye burayı tercih ettiğimle ilgili özel bir sebebim yok, ama girdiğime hiç de pişman olmadım.  yolu düşenlere havuç çorbasını önerebilirim. burası özellikle sütü ve süt ürünleriyle meşhur bir yer olduğu için, milkshakelerini de deneyin bence. ben az kalsın denemeden çıkıyordum, tam çıkarken bana türkiye'de nasıl "cheers" diyorsunuz diye sorup, ikram ettikleri enfes çilekli milkshake  beni bu hatadan kurtardı neyse ki, garsonları sevimliydi evet.


akıllı telefonum şarj olduğuna göre ona en yakındaki mescidi sorabilirdim artık, salah for falah uygulaması bulunduğunuz bölgedeki mescidleri, namaz vakitlerini gösteren faydalı bir uygulamaymış, bunu  da tavsiye edeyim. en yakın mescid new york üniversitesinin (NYU) catholic center binasındaymış, böylelikle bir  üniversite binasına, catholic center'a ve burada gördüğüm ilk mescide girmiş oldum. ben çıkarken içerde bir grup toplanıyordu, üniversiteli müslümanlar halka olmuş, günlerinin nasıl geçtiğini konuşuyordu, bir grup lideri, gününüz nasıl geçti, bugün stresli bir şey yaşayan var mı diye sordu, bir çeşit grup terapisi çağrışımı yaptı bu bana. halbuki hem sıradan hem de gayet insani bir soru değil mi?, bir şeyler konuşacağın insanların oraya hangi duygularla geldiğini duyarak konuşmaya başlamak... bunu sevdim, burdaki cemaati belli mescidlerde de böyle olsa keşke diye içimden geçirerek çıktım binadan. bu arada dışarda  hava kararmış ve nyu catholic center binası washington square'e çok yakınmış. gelmişken burayı da gördüm :)